مقایسه تاثیر دو نوع تمرین گیرنده های عمقی بر حس وضعیت مفصل زانوی بازیکن زن بسکتبال

تمرینات گیرنده های عمقی به عنوان یک روش تمرینی که موجب تحریکات سیستم عصبی –عضلانی می شود؛ اخیرا به منظور کاهش آسیب دیدگی ورزشکاران موجب توجه پژوهشگران و توانبخشان قرار گرفته است. با توجه به رابطه مستقیم حس وضعیت و ثبات عملکردی مفصل که بهبود آن می تواند شاخص مناسبی برای میزان اثربخشی تمرینات مختلف باشد، هدف از این پژوهش مقایسه تاثیر دو نوع تمرین گیرنده های عمقی بر حس وضعیت مفصل زانوی بازیکن زن بسکتبال بود. 20 نفر از زنان بسکتبالیست دو تیم سوپر لیگ کشور با میانگین و انحراف استاندارد ( سن: 76/6 ± 50/22 سال، وزن: 93/5 ± 32/65 کیلوگرم، قد: 02/6 ± 3/170 سانتی متر و شاخص توده بدنی 82/1 ± 01/22) به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردندکه به هر تیم یکی از برنامه های تمرینی داده شد. قبل از اعمال برنامه تمرینی، حس وضعیت آزمودنی ها با استفاده از تست بازسازی زاویه در دو وضعیت تحمل وزن و بدون تحمل وزن در دو زاویه خارجی و میانی 30 و 60 درجه فلکشن زانو با روش فوتوگرافی اندازه گیری شد. گروه تجربی اول تمرینات گیرنده های عمقی که شامل تمرینات تعادلی قدرتی بود را روی تخته لغزان و تشک نرم و گروه دوم تجربی تمرینات را بدون وسیله کمکی به مدت شش هفته، هر هفته سه جلسه و هر جلسه 15-20 دقیقه در زمان گرم کردن تمرین تیم انجام دادند. پس از اتمام دوره شش هفته ایی آزمون بازسازی زاویه مجددا تکرار شد. از روش آماری t مستقل و همبسته به منظور تحلیل داده ها استفاده شد. با توجه به یافته های به دست آمده برخلاف آنکه در گروه تجربی دوم در پیش آزمون و پس آزمون تفاوت معناداری دیده نشد، اختلاف معناداری در گروه تجربی اول در حالت تحمل وزن و در زاویه 30 و 60 درجه دیده شد. بنابر این می توان چنین نتیجه گرفت که در زمان شش هفته تمرینات روی تخته لغزان و تشک نرم به دلیل ایجاد تحریکات بیشتر از طریق وسایل کمکی می تواند در بهبود حس وضعیت در حالت عملکردی تحمل وزن موثرتر باشد.